Z nim spędzałam każdą wolną chwilę, tresury, wystawy.
Jako jeden z pięciu psów w W-wie w roku 1978 psów szkolonych
przez sekcję treserską oddziału. Miał zrobiony kurs PT(pies towarzysz) PO I,PO II,PO III (pies obronny). To z nim jeździłam na Mistrzostwa Polski psów obronnych, to o nim moglam opowiadać godzinami....
Stąd moja decyzja......nie mogłam pozwolić aby ktokolwiek go leczył,sprawiał ból, czy pomylił się w diagnozie.W szkole podstawowej miałam już swój cel , od początku wiedziałam czym będę się
zajmować w przyszłości.

To dla niego skończyłam weterynarię.

Ben towarzyszył mi przez szkołę podstawową, liceum,studia. Skończyłam studia a Ben wciąż mi towarzyszył- trochę siwy na pysku, trochę niedołężny ale wciąż razem on i ja.... Wszyscy znajomi znali "wstrząsające'przygody jakie udało mi się przeżyć z moim czworonożnym przyjacielem.....
aż któregoś dnia po skończonych studiach, odbytym stażu na ul.Natolińskiej i Nowogrodzkiej w Warszawie , stało się....
Przyszedł moment kiedy nastąpił kres naszej wspólnej wędrówki. Emocje,żal, smutek były ogromne.Nie mogłam zrozumieć dlaczego wychodząc na ulicę życie normalnie się toczy gdy mój świat runął w gruzach, wciąż powtarzałam sobie,że miłość to również odpowiedzialność, dorosłość i wdzięczność za ten wspólnie spędzony czas polega na tym,że kiedy pies traci komfort życia- możemy mu pomóc, a pomoc to czasem również ...eutanazja-ale nasza obecność przy tym traumatycznym wydarzeniu pozwala naszym przyjaciołom przenieść się w tą cudowną krainę wiecznych łowów bezstressowo i bezbólowo.Od tego czasu obiecałam ,że będę miała co najmniej kilka psów a wtedy będzie mniej bolało gdy przyjdzie czas się rozstać.
Z perspektywy czasu wiem, że to nieprawda...to boli zawsze....